"Bugün yokluğunun gürültüsünü, kentin sessiz ölümüne eş tutuyorum. Bir kent böyle ölebilir hiçlikle. Anılar, kırık aynadaki siluetin gibi kesik kesik, eksik, üzgün ve gölge gibi peşimde. Gölgeleri yok etmek için güneşi doğurmalıyım, biliyorum..." Nilgün Çelik'in öyküleri hayatın sokaklarında dolanan bir rüzgâra benziyor. Geçtiği her sokakta etrafa iyice bakıyor. Her balkon demiriyle, her pencere ışığıyla, her sessiz çığlıkla durup soluklanıyor ve sırtına yüklediği acıları önce yazı masasına döküyor, ard