Sessizlik lisan iken demde Binbir söz ettim de geldim Yalnızlık fersahken âdemde Koca arza yettim de geldim   Nâr-ı aşkta gözlerin kömür Al bu aşkı gönlünce sömür Fani canda sürer iken ömür Ben özde bittim de geldim Ere mihnet midir doğu batı Cana minnet şahta iken atı Senden gayrı her bir fırsatı El tersimle ittim de geldim   Göğe uzanır âşığın iki kolu Maşuk’un yolu dikenle dolu Aşkın gösterdiği cümle yolu Yalın ayak gittim de geldim

Suriyeli anne o sabah ikinci kez dizlerinin üstüne çöktü, ve kızının yalın ayakları bir kez daha soğuk bir zemine dokundu. Çocuk ayaklarının üstünde, annesinin neden birden yere oturduğunu merak ederek, gözlerini açtı. Anne nemli gözlerle ona bakıyordu. Birden yüzünde bir gülümseme belirdi. Çocukta gülümsedi bir an için. “Safa,” dedi anne, “git kızım.” “Nereye?” “Dedene git, koş hadi yavrum.” “Ama daha babam dönmedi.” dedi kız, göğsünde bir iğne hissederek. “Ben geleceğim arkandan.” Safa iki adım

"Savaş alanının tam kalbinde karşı karşıya duran Ecved Komutan ve Neccar Bey, birbirlerine tüfeklerini doğrultmaktaydı. O an sanki tüm muharebe durmuş, tüm sesler kesilmiş, tüm soluklar tutulmuştu. Tüm asker ve milisler başlarını onlara doğru çevirmiş, neler olacağını merakla izliyordu. Göğü kara bulutlar kaplamıştı. Bulutların damarlarında dolaşan şimşekler morluğun arasında ara ara ışıklarını gösteriyordu. * * * * * Ecved Komutan ve Neccar Bey tüfeklerini aynı anda indiriverdi. İkisinin de yüzünde ağlamak