Sen doğarken oğlum! Rüzgârı bekleyişi bitmişti uçurtmalı çocuğun, Yüreğim dalgalanmış uçuyordu gökyüzünde Ellerim terlemiş, özgür bırakmıştım dünyayı. Sen doğarken oğlum! Yağmur yağıyordu hastanenin avlusuna, Mevsimin en delisi gibi, İçimdeki nehir çoktan taşmıştı Olan bodrum katlarına olmuştu. Çocuklar oturuyor sıralarda, dolduruyor kahkahaları boş koridorları ve bir öğretmen izliyor uzaktan küçük masum dünyaları. Kalemine ilham olan çocuklarına, çocuklara dair ne varsa içinde döküyor bir bir sayfalara.

İnatla sana benzetmeye çalışırım şiirleri Başaramam, anlatamadığımsın. Çizmek istesem hiçbir kalem işleyemez seni Bütün renkler boğulur gözlerinin baharında, Dudaklarının allığında, teninin güzelliğinde. Söylemek istesem hiçbir söz anlatamaz seni Bütün notalar değersizleşir soluğunun melodisinde, Saçlarının dansında, Kirpiklerinin ıslığında. Yazmak istesem seni hiçbir sözcük yetmez anlatmaya seni Eksik kalır sıfatlar, tasvirler, benzetmeler; Yüzünün berraklığında, Sevdanın rüzgârında.