Bir şarkının en güzel nakaratında aşkı hatırlayıp ağlayanlar için; Bir sabah boğazımda bir kütle ile uyandım, o kütleyi korku besliyor ve her an büyüyerek nefesime düşman oluyordu sanki. Duygularım kalbimin mezarına gömülmüştü artık, her yağmur yağışında filizleniyordu içimdeki toprak kokusu. Hiç beklemediğim bir anda düşmüştüm bu uçurumdan. Hüzün vardı göz bebeklerimde, yaşama gücünü kaybetmiş birinin ifadesizliğini taşıyordu irislerim. Eskimiş satırların arasında kaybolmuştum. "Aşk" kelimesi, tozlu raflar

Anılar güzeldir, çünkü bazen geriye onlardan başka hiçbir şey kalmaz... Yoruldu bu yüreğim gamzelerine hasret kalmaktan... Kanadı bu kalbim gülüşüne uzak kalmaktan... Nefesim tükendi seni aramaktan... Yıkıldı tüm binalar... Sustu tüm şarkılar... Uçmayı bıraktı tüm kuşlar... Alkolü bıraktı tüm sarhoşlar... Terk etti tüm şairler bu şehri, sen bana gülmeyince... Galata bile küstü seni göremeyince... Neyse ne diyordum ben? Bu dünyaya yine gelsem yine seni severim... Yine senin gamzelerine âşık olurum sevgili...