"Bak, Fare kardeş!" diye bağırdı. "Bak ne var elimde! Peşinden koştuğum yaprak bu değildi ama gene de düşen bir yaprak." "Ha bu yaprak olmuş ha bir başkası, hiç fark etmez, eminim" dedi Fare. Kendi yaprağını yere bıraktı. "Hadi, şu çalılıktan çıkman için sana yardım edeyim." "Ya sen Fare kardeş? Herhangi bir yaprak yakalayabildin mi?" "Hayır, Köstebek kardeş, yakalayamadım. Senin gibi yaprak dansı edemiyorum ben." "Aaah" diye inledi Köstebek. "Her tarafım yara bere içinde." "Önemi yok" dedi Fare. "Bilimse

"İmdat!" diye bağırdı Köstebek ertesi sabah. "Resmen boğuluyorum." "Kendini nasıl hissettiğini biliyorum" dedi Fare. "Haydi, ortalığı toplamamız gerek." "Ama daha dün topladık" dedi Köstebek. "Topladık ancak her şeyi yanlış yaptık. Görüyorsun, asıl sorun eşya. Çok fazla eşyamız var. Hepsini toplamadık. Bir odadan diğerine taşıdık. Eşyadan tamamıyla kurtulmamız gerek." "Ama ben eşyayı seviyorum. Eşya hiçbir şeye benzemez, günün birinde yararı olabilir." "Ya eşyan olur ya hareket edeceğin alan. İkisi bir arad

"Ne düşündürüyor sana, Köstebek kardeş?" "Önce sen söyle." "Var olan tüm çakıl taşlarını düşündürüyor bana. Önceden var olmuş ve gelecekte var olacak tüm çakıl taşlarını." "Sayılamayacak kadar çok çakıl taşı." "Sonra bana, var olan tüm fareleri düşündürüyor. Önceden var olmuş, gelecekte var olacak tüm fareleri." "Sayılamayacak kadar çok fare." "Kesinlikle öyle. Bu kadar çok çakıl taşı varsa, bir çakıl taşının ne kıymeti olabilir ki? Ve bu kadar çok fare varsa, bir farenin nasıl herhangi bir önemi olabilir?"