İslam’ın inanç ilkeleri olarak belirlediği her şey, bilgiye dayalı, aklî süreçlerden geçmekte ve ondan sonra akide olarak kabul edilmektedir. Bilgisel temelden yoksun bir bağlılığı Kur’an, zayıf ve güvensiz örümcek ağına (evine) benzetmektedir. Buradan hareketle inancı, salt duygusal bir bağlılık olarak görmek veya tanımlamak, inanmanın duygusal ve irrasyonel bir bağlanma hâli olduğunu iddia eden, Hıristiyanlığın ve pozitivizmin tuzağına düşmek olsa gerek. Dolayısıyla her ne kadar Kur’an’a göre bilgi im

Kur'an ne imanı bilgiye ne de bilgiyi imana feda etmez. Bilgi ve imanı birbirinden ayırmaz. Birini diğerinin alternatifi olarak da görmez. Fakat Kur'an, ilmiliği, objektifliği öne alarak, insan mantığı, mantalitesi düzeyinde yürüyerek insana ait konuları temellendirir. İşte bu mantıktan hareketle bir şey önce bilinecek sonra inanılacaktır. Yani bir şey bilinmeden doğruluğu onaylanmaz, tasdik edilemez. Zaten ilk emri "oku" olan, "Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu?" diyen, "Hakkında bilgi sahibi olmadığı

Yüzlerce yıl münakaşalar ve tartışmalar süre gelmiş, eskilerin deyimiyle "efradını cami ağyarını mani" herkesin ittifakla kabul edebileceği, ne hürriyet tanımı ne de hürriyet anlayışı ortaya konamamıştır. Bilginler, filozoflar kendi çağlarının düşünce ortamına göre hürriyeti temellendirmeye çalışmışlardır. Her filozof kendi anlayışını savunmuş, kimi hürriyeti insanın yaşadığı bir vakıa olarak ele almış, kimi hürriyeti iman olarak değerlendirmiş, kimileri de hürriyeti izah edebilmek için Allah'ı inkar etmişl

Günümüzde de sosyal ve siyasal bilimlerin en temel problemlerinden birisi, yine dinin birey, toplum ve siyasetle olan ilişkisidir. Türkiye'de ise bilimsel kaygılardan çok, siyasi, ideolojik kaygı ve geleneksel tutumlar nedeniyle bu konu tartışma gündemindeki ayrıcalıklı yerini hep korumaktadır.