Bir ağaç Ve gölgesi... İnsanın ömür sermayesi; Bir anlık nefesi... Gölge ile oyalanma! Ömrü; Güneşin akşam mesafesi... Toprağa aldanma; Varlığı; Rüzgarın esmesi... Otur, Ağacın dibine. Gölgenin en serin yerine: Hisset! Düşün! Ve anla! Sen yolcusun, Oyalanma. Varlığa kanma, Nefsine aldanma. Ey yolcu! Yola düş! Yol varmak için değil, Gitmek içindir. Yolda durdu isen, Yol bittiği için değil, Yolda durduğun içindir.

Bırakın çocuğunuz hamurla kendi kişiliğini yoğursun. Bırakın çamurla kendi masum dünyasını kursun. Bırakın kum ile gönül kalelerini birleştirsin ve yüceltsin. Bırakın bir kâşif gözüyle varlığa baksın ve varlığı keşfetsin. Bırakın bir mucit gibi nesnelere farklı, alışılmadık gözlerle baksın ve yeni icatlar yapsın. Bırakın bir anne şefkatiyle tabiata dokunsun ama onun tabiatına dokunanı ise büyük bir ciddiyetiyle kendinden uzaklaştırsın. Bırakın insan olma sürecine girsin, mevcut olandan ideal olana.