İsmim Eyşan. Zavallı gariplerim ismimi belki bebek büyür de değişir, güzelleşir diye şanlı güzel, güzelliğiyle ünlü anlamına gelen Eyşan koymuşlar. Hem ‘kundak çirkini mahalle güzeli’ diye bir söz yok muymuş, onlar da o şekilde kendilerini bir süre avutmuşlar fakat nafile. Ne düzelmesi, büyüdükçe daha da biçimsiz, şekilsiz bir şey olup çıkmışım. Çocukların her dem ucube dedikleri, beni gördükleri yerlerden korkudan arkalarına bakmadan kaçtıkları hamile kadınların bebeklerini düşürmemek için gözlerini kapat

Değil mi ki bilmeyenim ben, görmeyen. Görmedim, bilmedim. Gereklilik kipine bağlanmışlığım bu yüzden. Bu yüzden –meli –malı eklerini sözcüklerime iliştirmem her seferinde, yapmalıyım, etmeliyim, kazanmalıyım şeklinde. Bir zorunluluğa, bir mecburiyete kendimi hapsettim durdum. Dönüp dolandım bir zaman. Gereklilikten şartlanmışlığa çıkardı beni cümlelerim. -se –sa ekleri tuttu ellerimden. Yapsam edersemli cümleler yoldaş oldu bana. Zorunluluktan, belirsizliğe çıktı böylece yollarım. Nihayetinde –di'li ve -mi