Toprak hep de ala boyanır bu memlekette, Bu nasıl ressamdır, bir al bir karası var. Ölüler aynı dilden susmuştur bak, Aynı ağıttan çınlamıştır dağlar. Biri uçurtmaya dair, Biri vatan için vurulmuştur. Hep loş ışıklar yanacak değil ya bu memlekette, Bu gölgeler de bir gün silinir gülüm. Umudun mavisi, huzurun yeşili, Doymuşluğun sarısı biter kuru tepelerde. Çünkü annelerinin gözyaşlarıyla büyümüştür çocuklar, Aynı toprakta oyunlar kurmuştur...

Bir kış günü gelmiştik bu şehre. Sokaklarındaki portakal ağaçlarına ve üstündeki meyvelerinin dallarını kıracakmış gibi duruşlarına öyle şaşırmıştım ki. Babam, "dokunmayalım kızarlar, hem de bize ait değil" deyip, bir tane bile koparıp vermemişti. Hâlbuki ağaçların diplerine dökülmüş bir sürü portakal vardı. İnce ince yağmur yağıyordu. O siyah saçlı kara gözlü kız çocuğu ile babası, yanımızda durup bizi dinliyorlarken, yerde ıslanmış kuru yapraklar gibiydik. Yıllar önce...