Kafka, içinde yaşadığı dönemin, o dönemin olaylarının değil, gelmiş geçmiş tüm zamanlar›n toplumsal mekanizmalarının yarattığı yalnızlığı, anlamsızlığı betimlemiştir. Kuşkusuz, karanlık bir tablodur bu. Bu karanlık tabloyu aydınlatan ise Kafka Güneşi’dir. Gecenin en yoğun ânında doğan, karanlığın tüm gizlerini açığa vuran ışığıyla, bizlere, insanlara yalansız bir dünya göstermeye çalışan, bunu handiyse özür dilercesine mırıldanarak gerçekleştiren, son aşamada da pişman olup tüm yazdıklarının yakılmasını (bu

Kız kardeşi babasına dönerek, "Ondan kurtulmamız gerek," dedi. Annesi öksürmekten bir şey duyamıyordu. "ikinizi de öldürecek, bunun olacağını biliyorum. Bizim gibi ölesiye çalışan hiç kimse eve gelip de böyle bir eziyete katlanamaz. Ve artık ben de katlanamıyorum." Öyle şiddetle hıçkırmaya başladı ki, gözyaşları annesinin yüzüne aktı, o da yüzünü mekanik hareketlerle silmeye başladı...