Ölmek istiyordum kinimden ama bir yanım hesap sormak istiyor ve teslim etmiyor beni ölüme. Ortamda patlamaya hazır bir bomba taşıyorum sanki. Beynimde dolanan düşünceler hiç de hayra alamet değil.Ayağa kalktım, etrafımdaki çalıları toplayıp Ebru'nun üzerine örttüm ve dönüp yürümeye başladım. Mahmut'un yanına ulaşınca eğilip parmaklarının arasında duran tabancayı aldım. Kafasından sızan kan yerdeki su birikintisine karışmıştı. Çamur, su ve kan. Suyun içine tükürüp doğruldum ve yürümeye devam ettim. İnsanın

Esra Oflaz Güvenkaya, kitabında sizi farklı yolculuklara çıkarıyor. Yazılanları okurken bunların birebir anı olmadığını, ama yaşam öyküsünün kronolojik anlatımını da içermediğini hemen anlıyorsunuz. Yaşamdan, yaşanmışlıklardan süzülüp gelen deneyimlenmiş yaşanan anlarının birer parodisi denebilir. Ama daha da ötesi o parodiyi ironik ve bir o kadar da sofistike kılan, bir aile rapsodisine neşter vurarak yaşananların kederli, sevinçli hatta öğreticiliği içeren bir bakışla kaleme alınması; Esra Oflaz anlatıs