Sahaflarda buldum bu romanın eski bir baskısını. Varlık Yayınları´ndan çıkmıştı. 1967 yılında, Tahsin Yücel çevirisiyle. Sayfalarını karıştırırken bir ithafla karşılaştım, şöyle diyordu: Sevgilim, bu kitabı ilk defa on beş, bilemedin on altı yaşımda okudum. O kadar bayıldım ki, bir süre Odile oldum... Sonra kitap bir biçimde yok oldu. Unutmuştum. Geçen gün sahafta görünce bir heyecan, bir heyecan... Değişmemiş... Bence hâlâ en güzel aşk hikâyelerinden biri... Sana aldım. Okuduğumda, ithafı yazana hak verdim

Annesinin ihanetini öğrendiğinde henüz küçük bir kız çocuğudur Denise. O günden sonra tek amacı, hayranlıkla karışık nefret duyduğu bu kadına benzememek ve her anlamda ondan uzak kalabilmek olacaktır. Ama olur ya, neye maruz kalırsa onu yaparken buluverir kendini insan... İşte en zoru da bununla yüzleşmektir. "Dikkat ederseniz, hepimizin çeşitli derecelerde böyle bir çatışma halinde olduğumuzu görürsünüz. Dürüstüzdür ama gümrükten mal kaçırmaya çalışırız. Arkadaşlığa saygı gösteririz ama bir dostumuzun ka

Fransız yazar Andre Maurois'in (1885-1967) bu kitabı yedi bölümden oluşuyor ve her bölümde hayatın belli dönemlerinin farkındalığına nasıl varılacağı ve nasıl verimli bir şekilde yaşanılacağı anlatılıyor. Yazarın akademisyenlikten ticarete kadar çeşit çeşiti işle şekillendirdiği yaşamı ve deneyimleri bu kitaba rehberlik ediyor. Yaşadığımız her şeyi, her anı bir sanat eserine çevirmenin yollarını gösteriyor Maurois: "Düşünce Sanatı, Sevme Sanatı, Çalışma Sanatı, Yönetme Sanatı, Yaşlanma Sanatı, Ölme Sanatı

Aşkın dehayı ya da gençliği geri getirmeyeceğini kim iddia edebilir! 1949 yılında, tek başına bir Güney Amerika seyahatine çıkan André Maurois, bu seyahatte tanıştığı ve eserlerini İspanyolca'ya çeviren genç ve güzel María de los Dolores Checa Garçía y Rivera'ya âşık olur. Yirmi gün süren bu ilişkinin ardından Fransa'ya genç bir adam olarak dönen Maurois, ?Marita" adını verdiği bu kadına elli dört mektup ve on bir şiir yazar. Bu mektup ve şiirler daha sonra karısının isteğine uyularak yayımlanır. Maurois

Hiçbir Kongre üyesinin, hiçbir devlet yöneticisinin, hiçbir federal görevlinin Başka Spencer'e karışmaya hakkı yoktu. Mütevelli Kurulu tarafından seçilmiş, ağır bir suç dışında işten el çektirilemeyen bu kişi salt vicdanıyla haraket ediyordu. Yetkisi neredeyse mutlaktı. Misis Spencer'e gelince, yüksek bir görevlinin eşi olmaktan çok, uzaktaki bir müstemleke valisinin eşinin ya da doğrusu küçük bir prensliğin kadın hükümdarını andırıyordu. Öğrenciler ve "Fakültenin evli çiftleri" üzerinde yumuşak, sağduyulu