Bu öyküleri okurken şunları düşünebilirsiniz: "Okuduğum bir makale mi yoksa öykü mü?" "Bir film senaryosu mu, öykü mü?" "Birbiriyle bağlantılı bunca öykü, yoksa bir romanın parçaları mı?" "Kehanet mi, kurgu mu?" Ya da yazarı hakkında şöyle şeyler: "Silvan Alpoğuz, Türkiye'nin ruhunu mu arıyor, yoksa bulduğunu mu iddia ediyor?" "Yazar, gerçekten gelecekte vuku bulacak bir isyanı mı anlatıyor, yazdıkları aşk acısı üzerine çeşitlemelerden mi ibaret?" "Alpoğuz, Dede Korkut'a mı selam göndermiş Calvino'ya mı? At

Babam, Krizler ve Sen, senaryo yazarı Silvan Alpoğuz'un ilk romanı. Roman, adı belirsiz lise öğrencisi kahramanının gözünden yakın geçmişimize bir bakış atıyor. Keskin zekalı, biraz tuhaf, epeyce cesur, oldukça şansız bu kahramanın ironik, mizahi ama bütüne bakınca iç burkan hikayesinde, romanın çok katmanlı yapısı nedeniyle gelenek ve modern arasındaki genç ülkemizin tökezlemelerini izlemek de mümkün. Aşk, elbette var ve tertemiz. Kitaplar zaten olmazsa olmaz. Kurgu, zekice; dil, oyunbaz. Silvan Alpoğuz'da