Bir gün dersin ortasında ders anlatmayı bırakarak herkese şöyle bir soru sormuştu. İçinde bulunduğunuz şu anda ne düşünüyorsunuz? Herkes bir şeyler söylemişti. Ama hiçbirinden mutluluğu ifade eden tek bir söz çıkmamıştı. Çoğunun ortak bir derdi; ?Öğrencilik mesleğinden nefret etmek.' Hemen hepsi de on sekiz yaşın üstündeydiler ve hepsi de altı yedi yaşından bu yana öğrencilik mesleğinin içindeydiler. Ama bu meslek öyle bir meslekti ki üniversite kazanamadığınızda elinizde hiçbir şeyin kalmayacağı bir sonla

"Artık ayrılma zamanı gelmiş, etrafımızdakilerle birlikte son kez helalleşerek vedalaşıyorduk. Sıra Ali ye geldiğinde birbirimize gözyaşları içinde sarıldık. Ali'nin ellerini tutup hakkını helal etmesini ve kendisini çok sevdiğimi bana karşı söylediği söz adeta kanımı dondurmştu: ?Hocam size çok teşekkür ediyorum. Ömrümde ilk defa beyaz bir insan olarak, elimi siz tuttunuz!' Bulunduğumuz Afrika ülkesinden uçağa binip İstanbul'a ininceye kadar kulaklarımda uğuldayan tek söz Afrikalı Ali'nin sözüydü: ?Hocam

Gemiye ülkemizden ve dünyanın farklı ülkelerinden katılan hanımefendilerle yapılan söyleşilerden oluşan kitap, elinizden bırakamadan okuyacağınız yaşanmış gerçek anıları içermektedir. Kitabın kapak sayfasına konulan ?KADINLAR İSTERSE DÜNYA DEĞİŞİR' ibaresinde olduğu gibi, kısa bir zaman diliminde kadınların ne denli işler yapabildikleri tüm dünya tarafından bir kez daha görüldü. Kitaba önsöz yazan Sayın Demet TEZCAN sözlerinin sonunda şunları söylüyor: ?Uhud savaşında, savaşın en kızgın sahnesinde Peygamber

Hemen burnumuzun dibinde kopan bir kıyamet var. Çığlıklar yükseliyor orada. Feryatların boyu arşa değdi. Çocukların acı figanları anaların çaresizliğine karıştı. Evinde ölümü bekleyenlerin sayısı binleri buldu. Ölümü cesurca karşılayanlar şehadete ulaştı. Aç kaldılar,boyun eğmediler. Evsiz kaldılar, yuvaları başlarına yıkıldı, aldırmadılar. Elektrikleri kesildi, suları akmadı, yılmadılar. Hz. Peygamberin kızı Hz. Fatıma öleli asırlar oldu, ama günümüzde hâlâ Fatımalar yaşıyor. İHH'nın gemileri de Fatımaları

Üniversitede olmazsa yurda giderim. Mutlaka görüşmeliyim onunla. Sevgiden, sevgiden olduğu kadar Behiye'den de özür dilemeliyim. Af dilemeliyim. Onunla neden bir araya gelemeyeceğimi de anlatmalıyım ilk kez. Herkesten sakladığım, kimselere ifşa edemediğim bu sırrımı açıklamalıyım ona. Bu arada onu olabildiğince, alabildiğince çok sevdiğimi söylemeliyim. Ona olan sevgimi, bir ömür boyu yüreğimde taşıyacağımı da söylemeliyim. Bilmeli o... Onu ne kadar çok sevdiğimi bilmeli... Ama onunla bir araya gelemeyeceği

Bu gün yine kendisine ait olmayan koca bir gün geçirecekti. Hep başkalarının istekleri olacaktı. Başkalarının kurguladığı oyunda başrol oynayacaktı ama kendisinin figüranı bile olamayacaktı her zamanki gibi. Başkalarının amaçları kendi üzerinde değer bulacak, kendine ait değerler başkalarının üzerinde bir sinek ağırlığı kadar etki yapmayacaktı.

Belki de bilim adamlarının çoğu iktidarsızdı ve bundan dolayı yıldızlar onlar için daha fazla anlam taşıyor olmalıydı. Koca evrende milyonlarca yıldızı merak ediyorlardı belki ama KELEBEĞİN 'yarın diye bir' KAYGISI'nın olmadığını anlamakta güçlük çekiyorlardı. Onlar ne'de az düşünüyorlardı. Ama çok az düşünebildiklerinin farkında bile değillerdi. KİMBİLİR?

"Artık ayrılma zamanı gelmiş, etrafımızdakilerle birlikte son kez helalleşerek vedalaşıyorduk. Sıra Aliye geldiğinde birbirimize gözyaşları içinde sarıldık. Alinin ellerini tutup hakkını helal etmesini ve kendisini çok sevdiğimi söylediğimde, bana karşı söylediği söz adeta kanımı dondurmuştu: Hocam size çok teşekkür ediyorum. Ömrümde ilk defa beyaz bir insan olarak, elimi siz tuttunuz! Bulunduğumuz Afrika ülkesinden uçağa binip İstanbula ininceye kadar kulaklarımda uğuldayan tek söz Afrikalı Alinin sözüydü: