"Her şey bir gecede değiştiğinde, herkes ‘zamanla geçer' dedi. Zamanın insanın içini tükettiğini hiç kimseler fark edemedi." Gözlerine baktığımda direkt derinliklerinde kaybolduğumu hatırlıyorum ve imkânsız gibi görünen şeyin rutin bir işe dönüşmesini şaşkınlıkla izliyorum. Her seferinde daha çok, daha çok dokunuyorum. Beni terk ettiğinde gitmemesi için yalvarıyorum. O benim üzerimde yükseldikçe ben dibe batıyorum. Neden kendimi ondan alamıyorum? Başkasının yapamadığını onun aşkı nasıl oluyor da yapıyor?