İnsanın varoluşu bir yolculuk anlatısıdır: Cennette başlayan "doğum", dünya hayatıyla devam eden "erginlenme" ve ahirete intikal "dönüş"... Sonrası insan için meçhul; mutlak bilginin sahibine malûm... Adam'ı yaratıp yeryüzüne erginlenmeye gönderdiğini ve yeniden kendisine döndüreceğini anlatan Tanrı, "yolculuk" hikâyesinin "ilk anlatıcısı"dır. Mitoloji çağında insan, bu Tanrısal anlatının taklitçisidir; bütün bir mitoloji, yolculuk hikâyeleriyle doludur. Mitolojinin "edebiyat"a evrilmesi, Tanrı dili yerine

Güfte"nin çakmasına "şarkı sözü" denir. Güfte, müzik eşliğinde söylenen şiir demektir; şarkı sözü hazır beste için üretilmiş ucuz söz kümesi... Şarkı sözü, şiirden "pop kültürü" çağında uzaklaştı. Oysa, ikiz kardeş olarak doğan ve gelişen şiirle müzik daima birbirinin gölgesinde yaşadı. Bir şeyin "sayesinde" olmak; olumlu bir anlam taşır; "saye" gölge demektir. Şiir müziğin; müzik şiirin sayesinde yaşayakaldı. Yunus nefesleri de, Köroğlu koçaklamaları da, Karacaoğlan güzellemeleri de, Nedim şarkıları da, Fu