Dem, nem, cem, gem... Beni bu dört kelime yüzünden deli diye yaftaladınız. Buna şaşırdım mı? Tabii ki hayır! Çünkü her biriniz, sistem denen bu zırvalığın değirmenine su taşıyan küçük kovalardan başka bir şey değilsiniz. Sakın yanlış anlamayın, size hakaret etmiyorum. Sadece gerçekleri açıklamaya çalışıyorum. Çünkü benim işim bu; sadece gerçekleri anlatmak... Eğer gerçekleri duymaya hazırsanız ve duyduklarınızı sindirebilecek olgunluktaysanız yazdıklarımı okuyun. Ancak mutlu sonla biten ıvır zıvır masallar

İnsanı insan yapan ilk hareketin adı, dik durmaktır. Kahraman bileklerini kesmişti. Tentürdiyot kokulu hastane odasında işte bu yüzden yatıyordu. Peki henüz yirmi sekiz yaşında, üstelik yakışıklı ve zeki bir adam bileklerini niçin keser? Kahraman bunu yapmıştı. Çünkü doktorlar, kendisine uygun kalp bulunamadığı takdirde en fazla üç ay yaşayabileceğini söylemişlerdi. Kahraman da ölümü beklemek yerine, ona kendi ayaklarıyla gitmeyi tercih etmişti. Çünkü insan ne zaman öleceğini bilirse yaşamanın tadı kaçar.

Yılanların taşların altından çıkmaya cesaret edemediği ağustos sıcağında, beni adaya götürecek olan tekneye bindim. Uzun zamandır bu günü bekliyordum. "Adadaki Tımarhane" haberini okuduğumda, orasıyla ilgili bir kitap yazma fikri beni çok heyecanlandırmıştı. Ancak bir yazarın yeni bir kitap için esinlenmesinde heyecan tek başına yeterli olamaz. Heyecan sizi sadece harekete geçmeniz için uyarır. Fakat hemen işe başlamak istiyorsanız ayakkabınızın altına bakmalısınız; delikse, yazmak için son sürat yola koyul