Ejersbo, üçlemenin son kitabında, hayal kırıklığı, kinizm ve kendini imhadan oluşan merhametsiz uygarlığa adeta uzun bir eleştiri sunuyor. Yolsuzluğun temel toplumsal mantık olarak işlediği ülkede, kötülüğün sınırı rüşvetten cinayete ulaşır. Bu dünyada, sevgi ve dostluk dahi satılıktır. Christian ve Marcus da müziğin tutku haline geldiği hayatlarında bu dostluklarının savaşını vermektedirler. Farklı geçmişlerden ve farklı renklerden gelmelerine rağmen birbirlerine dönüşüp aynı kaderde buluşan bu iki adamda

"Onlar beni gebertir." "Kim?" "Beyaz insanlar." "Hangi beyaz insanlar?" "İngilizler. İngiltere'deki beyaz insanlar." "Neden?" "Çünkü ben ... ben çok zenciyim." "Sen beyazsın," diyor mama Hussein. "Sana bakıp da zenci olduğunu düşünemezler ki." "Dışım beyaz. Ama içim bütünüyle ... gri." Afrika Üçlemesi'nin ilk kitabı olan Sürgün'de gerçek evinin nerede olduğunu asla anlayamadan yaşayan ve diğerleri tarafından dışlanan insanların düş kırıklıklarını gösteriyor Jakob Ejersbo.

Ejersbo, üçlemenin ikinci kitabında,her biri kendi hayatında kendi devrimlerinin peşinde olan insanların savaşıyla aslında Afrika'nın gerçeğine dikkat çekiyor. Sömürgeciler sadece Afrikalıların maddi kaynaklarını çalmadılar; insanların hem bedenlerine hem ruhlarına tecavüz ettiler. Tanzanit ocaklarında maden işçisi olarak çalışan ve karanlığın her türlüsünü yaşayan Moses'in kendi öyküsünde anlattığı gibi "Tanrı'nın gözü Zaire'ye ulaşmıyor." Devrim sert ve gerçekçi tonuyla okurlara heyecanlı bir yolculuk sun