Seninle Birbirine boş boş bakan, Terk edilmiş iki orman kulübesi gibiyiz. Susmuş iki beden... Bakıyoruz birbirimize... Boşluğun boşluğa söyleyecek bir sözü olabilir mi? Boşluk boşluğa ne anlatabilir? İki gülün biri henüz tomurcuksa, Açmış olan, diğerine ne söyleyebilir? Saba rüzgârlarının gözlerden uzak bir göle bıraktığı İki çınar yaprağıyız. Kıpırtısız öylece dururken Bekleyişimiz sonsuz değil biliyorum... Seninle kış ayazında birbirine sokulmuş bir çift güverciniz. Gitme vakti çoktan gelmiş, Boş boş bakı

Edebi türlerin içiçe geçtiği günümüzde, Ümit Demiryürek'in unutmaya kıyamadığı anılarından yola çıkarak kendisiyle yüzleştiği bu çalışmasını, sadece bir ‘‘Anlatı'' değil, sağlam örgülerle kurgulamış ‘‘öykü'' kitabı olarak da okumak mümkün. Yalın ve lirik bir dille yazılmış parçalı metinlerden oluşan ‘‘Seni Duya-biliyorum,'' yazarın ilk kitabı olmasına rağmen bir olgunluk eseri denebilecek nitelikte. Karanlığı birden yaran şimşek gibi ışıklar saçan tümceler arasında gezindiren Demiryürek, okurunu elini kalbi