Torununun cıvıldayan sesiyle yüzü aydınlandı, içi ılık ılık oldu. Farz etmek de neydi? İşte gerçek buydu: Sevimli, dünya tatlısı bir torun, sırtını dayayacağı bir duvar... Giden gitmişti dönülmez yola ve gelmeyecekti. O, hiçbir zaman yemeğe geç kalmayacak, iş seyahatine çıkmayacaktı. Asla telefon etmeyecek, kimseyi özlemeyecekti. O halde, olmayan şeyleri varmış gibi farz ederek yaşayamazdı. Kendi kendini kandıramazdı. Telefondaki torununa; evde olduğunu, kendisini beklediğini, onu çok sevdiğini söyledi v