‘Aklım erdiğinden beri türkü dinlerim. On yaşımı geçtiğimden beri şiir yazarım. Tek bir günüm yok ki türkü dinlemeyim, kalem tutmayayım. Bir gün geldi, tek kelime yazamadım. Ertesi gün oldu, yine aynı. Yürüdüm sokaklarda, sabahlara kadar türkü dinledim, kitap okudum olmadı. Beş yıl, tam beş yıl tek kelime yazamadım. Bir sabah uyandım, gün yeni ağarırken her zamanki gibi türkü dinlemeye koyuldum. Sözcükler birer birer döküldü dilimden, tek bir mısrada bile takılmadan uzunca bir şiir yazdım. O gün anladım ki

Kambur "Özgür olmak nedir dede?" "İnsanın kendisinden kurtulmasıdır evlat!" *** Ne çok şey biriktiriyoruz sırtımızda, her birimizin kamburu sahip olduklarımızdan başka nedir? Ben mesela, düşlerimde kurduğum ve kimsenin haberi olmadığı ülkemin hükümdarı olarak sırtıma bir kambur ekledim. Yetti mi, hayır! Ağabeyime bir söz verdim ve kahramanı oldum onun. Sadece o mutlu olsun diye değil, ilkel egolarım tatmin olsun diye aynı zamanda. Böylece bir kambur daha ekledim sırtıma. Ve insan

Senin için önemli olan insanlar karşısında olabildiğince kendin olmamak! Rahman ve Rahim Olan Allah'ın Adıyla Bab-ı Sema Her insan bir dünya taşımakla kalmazmış bedeninde, bütün kainatı taşımakla marifetini gösterirmiş meğer. Yıl­dızlar eşlik edermiş gülüşlerine mesela, göktaşları ağlatır­mış kimi zaman. Herkesin güneşi gözlerindeymiş oysa. Ve bütün kainat gizliymiş en nihayetinde tüm sırlarıyla Levh-i Mahfuz'da. Ben de efendimden öğrendim. Öğren­dikçe susuzluğum arttı, içtikçe doymadım; kana kana iç­tim,