Dudaklarının kıyısında sevgi mi hüzün mü ne olduğu belirsiz duygulardan müteşekkil çizgiler... ve ziftleşmekten kurtarmak ister gibi kalp otağını, gözyaşı barajlarında yıkanır Tamara. Cehaletin tüm karanlığını cübbesinde taşıyan keşiş, bir ağ gibi atar bu ulvi sevdayı dalgalara. Şair vurur usul usul bu acıyı zılgıtlara. Ve gece... lacivert gece, zifiri gece... alır zalimden nazenin yari. Vuslatı "firak" libasına sararak sunar çifte ruhlara. Öyle bir sevinç ki bu ancak acısı yankır kayalıklara; "Ahhhh......

Toprağın, bağrına kabul ettiği nice hakikate karşın asıl mezar kendi bedenimiz değil midir? Acılarımızı, dertlerimizi bir eşelesek nice kemikleşmiş ıstıraplar, nice fosilleşmiş hatıralar ve nice toz zerreciğine dönüşüp berhebâ olmuş mutluluk kırıntıları çıkarırız gün yüzüne... Yüzleşmeye cesaret edebilsek, nice güzelliklerin gözünü oymuşuz, nice iyiliğin yüzünü çizmişiz, nice bereketin belini kırmışız çok daha iyi anlarız. Nice gönül köprülerini hodgam bir selin önünde tayfuna tuttuğunuzu insaflıca hatırlay