Taşınacak bir şeyler bulmalısınız. Bavulunuza sığmalı hayalleriniz. Geride bırakın her şeyi. Yaşam çok hızlı. Çok, çok hızlı, biliyorsunuz siz de; inkâr etmeyin! Bedeninizde gizlediğiniz bütün yalanları, büyük yaşamları, bütün kaygılı düşüncelerinizi, plansız ve kimyasız argümanlarınızı doldurun ruhunuza ve terk edin kâinatı...

Tanımlaması zor bir pişmanlık bendeki. Bu pişmanlığa kalsa, hızla hiç durmadan koşmamla, belki suyun içinde nefesimi tutmamla, belki de sokakta eski bir duvara elimde spreyle yazı yazmamla sızısı geçecek gibiydi. "Sensiz çöl gibiyim." yazsam affeder miydi beni? *** Neyin içine düştüğümü ben de bilmiyordum ancak yemin etmiştim. Hepsini bir bir çözecek ve bu köyden kollarımı sallayarak çıkıp gidecektim. Sanıyordum! Hayat, hesabımızda olmayan hikâyeleri karşımıza çıkarıncaya kadar, bizler hep kendi planlarımız

Sevdiğim kız saçlarını sallayıp yanımdan geçsin diye, yollarını değiştiren bir insandım ben. Attığım taş on ikiden vursun diye, taştan önce koşup hedefin yerini değiştiren sadık ve fedakâr arkadaşlarım vardı hayatımda. Oyunun içinde bir oyuncak olduğumu anladığım gün, işler içinden çıkılamayacak kadar karışık ve arkadaşlarım sayesinde belki de daha eğlenceli olmaya başlıyordu. Biz bir ekiptik... ... ve ekip olmak, birlik, beraberlik demekti. Bu yüzden, ölümüne dost, kanka, moruk, orti, çete, hafız, ha