İnsan olmak heyecan, mutluluk ve hayret verici, insan olmak ürpertici. Kendimizi fark ettiğimiz, benliğimizin farkına vardığımız ilk anlardan itibaren, derinden derine hissettiğimiz hüzün veren bir "mesafe" söz konusu sanki. Her şeyle ve herkesle aramızda tarif edemeyeceğimiz, tam olarak vasıflandıramayacağımız bir mesafe var. Kalıbımızdan, kabımızdan taşıyoruz, hakkımızdaki tanımlamalara sığmıyoruz, üzerimizdeki tüm etiketler zamanla soluyor, tüm sıfatlar insan karşısında aciz kalıyor, olan bitenin izahı i

Kapakta annemin çocukluk fotoğrafı yer alıyor. Çok güzel, çok anlamlı bir fotoğraf bu benim için. Norveç'in Bergen şehrinde, arkadaşı Laila ile birlikte -ki hâlâ görüşürler- bebek arabalarıyla güzel bir poz vermişler, soldaki annem. Sene 1958 olsa gerek, ikisinin de gözlerinin içi gülüyor, ikisi de çok tatlı, arka fon derinlikli ve sade, annem henüz 7 yaşında. Her şeyin "baht meselesi" olduğuna şüphem yok artık. Ama iyi ama kötü, ama tatlı ama acı. Nedir baht benim için? Lütûf, hediye, kader, tâlih, acizli

dünya sonlu, kalbim kederli birçok sorumun cevabını hâlâ bilmiyorum içimi yakan bunca şeyin durgunluğuyla hüsnü zanlarımın altında gölgeleniyorum ağlamasam anlayamayacağım şeyler var hakikati belki de hüzünden dileniyorum buruk geçen yılların yorgunluğuyla kendi ağacımın altında gölgeleniyorum taşıdığımız ruh Allah'tan, subhanallah! çoktandır sonsuzlukla ilgileniyorum olup bitenlere hayretin şaşkınlığıyla sade inancımın altında gölgeleniyorum