"Anılar, kimsenin bizden alamayacağı tek mülkümüzdür." Adorno'nun Jean Paul Richter'den alıntıladığı bu sözü doğrulamayacak bir yaşam henüz yeryüzünde yaşanmamıştır ve dilerim ki yaşanmasın. Elinizde tuttuğunuz üçüncü kitabında Ergün Küzenk, bizlere kendi mülkünü gezdiriyor. Okudukça hayli zengin biriyle karşı karşıya olduğumuzu anlıyoruz, meğer Ankara karış karış onunmuş. Bugün, çıktığı sokakların hiç tat vermediği Ankara'yı "bir de ben gezdireyim, muhayyilenizi yoklayın" dercesine sayfalara dökmüş. Önceki

Küzenk'in hikâyelerini dinledim, Ergun Küzenk Kurosava'ya benziyor. Kurosava'nın, "Ben çekeceğim sahnede hüznün açığa çıkmasını istiyorsam fonda mutlaka neşeli bir çocuk şarkısı çalarım" sözleri geliyor aklıma. Alviran'ın Kızları'nı okurken arkada duyduğunuz neşeli çocuk şarkısı hikâyenin kederini daha da katmerliyor. Ergun Küzenk E. Galeano'ya benziyor. Onun ahvadından... Yazdıklarına hikaye, öykü ya da deneme demekten daha çok "anlatı" tabiri yakışıyor. Anadolu insanının kederini anlatıyor Küzenk, gül

Ergun Küzenk, aktardığı yaşanmış hikâyelerle hepimize farklı ve değerli duygular yaşatıyor. Güldürüyor, ağlatıyor dahası kızdığına kızıyor, acıdığına acıyor, sevdiğini seviyor,, bağrına bastığını biz de bağrımıza basıyoruz. Müthiş bir duygu bu. Kokular, sesler, seslenişler, serzenişler, hüzünler, sevinçler. Bir kitap içinde muhteşem bir buket olup bize sunulmaya hazırlanıyor. Başucumda yerini alacak." - Gülnaz Akşam "Hikâye anlatıcısı, yoldan edindiği tecrübeleri evden aldıklarıyla birleştirip yeniden ür