Üstünde başında şiir patikasının toz, toprağıyla edebiyatın düz ovasına iniyor Sedat Delioğlu... Fırçasını Türkçenin berrak suyundan temizleyen bir ressam , tek kişilik bir senfoni orkestrası...O denli renkli o denli lirik... Terini silecek ama elleri kitaplarla dolu. Başını kaldırıyor, onca yolu geldiği dağın ardında doğan güneş , aydınlatıyor yüzünü... Ve bize okumak düşüyor bu bilge yüreği , ıssızlığın kıyısında...Sunay Akın

Hepsine çiçek der, geçeriz. Oysa binlerce yılın rüzgarıyla, tohumuyla, kokusuyla gelen inceliktir her biri... Şiirlerle gelir, türkülerle gelir, tezenelerle, tellerle duvaklarla gelir. Yazdıklarım da bir bukettir koklamanız için. Biraz bizim kokumuz, biraz sizin en çok da ötekinin kokusu vardır üzerinde. Açın burun kanatlarınızı... Biraz hayaldir yazdıklarım, biraz gerçek. Zaten her hayal biraz hayat, her hayat biraz düş değil midir? Açın düş yaralarınızı...

Sonra karar verdiler Hükmü yetmedi seher vakitlerinin Buğdayın, çeltiğin, tanenin Yetmedi eksiksiz bir ay

Neydi bu çağın çağrısı, hışmı neydi? Nerde soluk aldık sahi, ekmeği nasıl böldük, seher yelini, şafak vaktini? Neydi çığ gibi büyüyen çığlık? Soluğumuzda düğümlenen? Neydi mavi gök, al yazma, sürmeli gözler, kudretten çekilen o hilal kaşlar, ilk bakışlar? Nerede bıraktık düş kurmayı, gülüşlerimizi nerede?