“Deli naneler nasıl güzel kokuyor. Ta uzaklardan gelip gıdıklıyor, burnumu, kalbimi. Suyun şifasıyla, güneşin ışığıyla, en önemlisi de dışarıdan gelen müdahaleyle değil, kaynağı içte olan bir coşkuyla büyüdükleri için abartılı bir albeniden çok hakiki bir güzellik içindeler. Fukuoka; bitkileri ellememek, büyüme ritimlerine karışmamak, çapalama, ilaçlama, sulama gibi insani müdahalelerde bulunmamak gerektiğini söyler. Konvansiyonel tarımın yaban hayata çomak sokmak olduğunu anlatır. Gerçekten de bugün en çok

Yerli fenerleri, kanguru keseleri ve insanın içine şüphe düşüren elma kurtları. Ya da buruş buru babaanne elleri, eşi benzeri görülmemiş korsan hazineleri ve kırmızı dudaklı yarasa balıkları... Merak etme, bu kitapta hepsiyle karşılaşacaksın. Çok sevecek, çok gülecek, çok şaşıracak, çok kızacak, çok oynayacak, çok özleyeceksin. Hep birlikte hayat denizinde küreklere asılacağız, kalp dolu dalgalarla boğuşacak, gözyaşı yağmurlarında ıslanacağız. Ama ne yaparsak yapalım, şunu sakın unutma: Kahverengi bir çift

"Çiçeklere bakıyoruz, kuşları izliyoruz, kozalak, kuru dal parçaları ve erik topluyoruz, ayakkabılarımızı çıkarıyoruz ayağımızdan, deniz kenarında yürüyoruz, bazen gözlerimiz doluyor, bazen gülümsüyoruz, sonra zıplayan yunusları görebilmek için ufka dalıyoruz, bazen uyku bastırıyor, esniyoruz, bazen de aklımıza çok eski bir anı geliyor, her şey nasıl da değişiyor diye düşünüyoruz. Dünya böyle. Her şey değişiyor. Her şey geliyor ve geçiyor. Dalgalar gibi. Rüzgâr gibi. Bulutlar gibi. An gibi. Hayat gibi

"Ablam banyoya girdikten kısa bir süre sonra içeride bir gümbürtü kopmuş, annem bağdaş kurduğu divandan çığlık atarak doğrulup banyoya koşmuştu. Ablam, incecik bir sızıyla tomurcuklanan memelerini görebilmek için lavabonun üstündeki aynaya bakmaya çalışmış. Boyu yetmediği ve üzerine çıkacak tabure bulamadığı için iki eliyle lavaboya bastırarak zıplamaya başlamış. Bir sıçramış, iki sıçramış üçüncüde lavabo aşağı inmiş." İncecik bir sızıyla tomurcuklanan memelerine banyo aynasından bakmak isteyen ablalar...