Tanrı, cenneti de cehennemi de insanların ayakları dibine sermiş; "Özgür iradenle hadi yap seçimini, sana bu hakkı tanıyorum; ister cennet yap dünyanı, ister cehennem." demişti. Sevgiydi cennetin anahtarı. Onsuz güzelliklerin de mutlulukların da kapıları hep kilitliydi. Sevmesini de sevilmesini de iyi bilmeliydi insan. Yoksa neye yarardı adına yaşam dedikleri bu sıkıntılı koşuşturmaca. Sevmesini bileceksin ki sevilebilesin. Şöyle için kaynaya kaynaya sarılacaksın tüm sevdiklerine. Bırakmayacaksın ellerini.

Yitirdiklerimi aramakla geçiyor her anım. Her anım eksiklikler, boşluklar, yalnızlıklar içinde. Nereye gitsem dolmaz, nereye baksam kanmaz yüreğim. Şimdi sen varsın yanımda. Küçücük, mini minnacık bir ateşböceği... Ve ben tüm yitirdiklerimin kokusunu Sende arıyorum.

Ulusal Kurtuluş Savaşımız, günümüze dek gelen ve sürekli devam edecek olan bir savaştır. Bu çabalar uygarlığın mutlu ışıklarını yakalayıncaya kadar sürer. Bu destan, ulusumuzun bu mutluluk pırıltılarını yakalama çabalarındaki inancın gönülden yansımasıdır. Bu destan, ulusumuzun geçmişteki sesi, geleceğe uzanan umutlarının, çabalarının bitmez tükenmez ifadesidir. Biz geçmişte yaşanmış olan acıların, gelecekteki mutluluklara temel olması gerektiğini düşünmekteyiz. Bu yüzden geçmişi geleceğe bağlayan bu kutsa

?'Gözlerini kapadı. Geçmiş korkuların tüm karanlıkları, yüreğinin solgun kan damarlarından yol bularak, şavkıyan gizemli bir ışıkla silinip aydınlığa kesti. Dudaklarına tatlı bir meltem dokunuşuyla üflenen, sıcacık yoğun bir nefesle yıkadı tüm korkularını. Karanlıkta iki dudak gibiydi dünya. Ateş renginde, ateş sıcaklığında iki sabırsız dudak, iki yangın tufanının tüm evreni dolaşarak aynı volkan ağzında buluşması ve her ikisinin de kendi kor ateşinde yanması gibiydi.'' (Tanıtım Bülteninden)