Onlar, "kutlu" çocuklar... Onlar, "kutlu emanetin kutlu talipleri"... Kendi kutlu, nesli kutlu, adları kutlu çocuklar... Onlar, Oğuz'un çocukları... Devraldıkları kutsal emaneti taşımanın ve korumanın kolay olmayacağını en baştan biliyorlardı. Emanet de taşınacağı yol da kutsaldı. Emanetin sahibine hürmet ettiler, yolu da emaneti de kutsal bildiler. Kâh Oğuz Kağan oldular kâh Bilge Kağan. Yeri geldi Yesevi oldular; ilim alıp ilim verdiler. Alparslan olup açılmaz kapıları açtılar. Anadolu'yu yurt edin

Rauf Raif Dnktaş... Varlığını toprağına adayan, toğrağında Türklük ateşini yakan adam... Acının, gözyaşının, hüzünün, ayrılığın, her türlüsünü yüreğinin derinlerinde yaşayan bir halkın ıstırap yüklü kahramanı... Dedesi Şeherli Mehmet'in, 1878 yılında indirilen Türk bayrağının yerine çekilen İngiliz bayrağına bakarak: "Osmanlı gitti ama yine gelecek. Ben göremeyeceğim ama sen göreceksin." dediği Rauf Raif... Turgut Sarıca Hoca'nın "Akın" adını verdiği çocuk... Yarbay Rıza Vuruşkan, Doktor Burhan Nalbant

O kutlu günden sonra, "tarih" başka bir hâl almıştı... Hakikat âleminin kut veren nidası, yolun yolcularına; geçmiş ve geleceğin insana göre olduğunu fısıldıyordu. Devraldıkları kutsal emaneti taşımanın, korumanın ve cihana yaymanın kolay olmayacağını en baştan biliyorlardı. Çile ve ıstıraba talip olmanın yanı sıra, emaneti taşımanın kutsiyeti, hafızalarda hüzünlü bir tebessüm bırakıyordu. "Hiçbir şey sebepsiz değildir elbet." diyerek sebebin sahibine hürmet ettiler. Kâh Oğuz Kağan oldular kâh Bilge Kağan.

Türk milletinin tarih sahnesine çıktığı andan günümüze kadar milletler mücadelesindeki yeri, daima bir medeniyet tasavvuru çizgisinde olmuştur. O çizgi tarihe yön vermiş, coğrafyaya anlam yüklemiş, insanlığa istikrar kazandırmıştır. Bir bütünlük arz eden bu tarihsel süreç içerisinde hanlar, hanedanlar, isimler değişmiş ama "ülkü" hiç değişmemiştir. O ülkü, devlete mana vermiş, milleti birlik hamuru ile kenetlemiş, toprağı yurt yapmıştır. Bütün Türk devletleri bu ülküyü yaşatmış ve bir sonraki kuşağa aktarmı