DİL ve EDEBİYAT ARAŞTIRMALARINDA AHLAK ve YÖNTEM adlı bu kitap Türk Dili ve Edebiyatı, Türkçe Eğitimi, Çağdaş Türk Lehçeleri ve Edebiyatları, Dilbilim Ana Bilim Dalları ile yabancı dil ve edebiyat alanlarında eğitim gören lisansüstü öğrencilerin Bilimsel Araştırma Yöntemleri ve Etik dersinin içeriğine ve bu alanların ihtiyaçlarına göre hazırlanmıştır. Bu kitapta ele alınan çoğu başlıkta, o konuyla ilgili yanlış ve doğru uygulamalara örnekler verilerek özellikle yazma sürecinin başındaki lisansüstü öğrencile

Türkiye’de 29 Ekim 1923’te kurulan cumhuriyetle birlikte Atatürk ilke ve inkılâplarının, CHP’nin altı ilkesinin ve yeni devlet yapısına ait her bir unsurun sanat ile ilişkisinin hangi boyutlarda gerçekleştiği, rejimin yerleşmesi ve kökleşmesinde edebiyatın ve edebiyatçıların üstlendikleri roller konusunda bugüne kadar yapılmış derli toplu çalışmaların sayısı çok azdır. Bazı ülkelerde genelde sanatın ve sanatçıların, özelde ise edebiyatın ve edebiyaçıların devlet tarafından yönlendirilmesinin ne kadar doğru

Kurmacanın Peşinde, Türk edebiyatının hikâye ve roman birikimini merkeze alan bir çalışma. Kitapta, önce kurmaca ve gerçeklik ilişkisi değerlendirilerek kavramsal çerçeve çiziliyor. Ardından Ahmet Mithat Efendi'nin roman yazma yöntemi, hikâye tekniği bakımından "Letâif-i Rivâyât", erken dönem Türk modernleşmesinin "Araba Sevdası" üzerinden yorumu, Halit Ziya ile Mehmet Rauf'un hayatları ile romanları arasındaki ilişki, hikâyede üstkurmacanın hikâyecilik dersi olarak belirişi, postmodern anlatılarda moderniz

İnsanoğlu ilk çağlardan bu yana, sözlü olsun yazılı olsun, duygu, düşünce ve hayallerini önce genel olarak nazma, özel olarak da şiire benzeyen ifade kalıplarıyla ifade etmiştir. Düzyazı daha sonraki dönemlerde gelişmiş ve kullanılmaya başlanmış bir anlatım yoludur. O sebeple kültür ve medeniyet tarihinin başlangıcından itibaren, şiirin edebiyat sanatının en yaygın türü olduğunu söylemek yanlış olmaz. TÜRKEDEBİYATINDA MANZUM POETİKALAR (1860-1960) adlı bu kitapta;Terimler-Kavramlar, Klasik Dönemde Şiirlere

Yusuf Ziya ORTAÇ (1895-1967) edebiyatımızda hece vezninin yaygınlaşmasında önemli rol oynayan Beş Hececi şairlerden birisidir. 1912 yılında dönemin eğilimlerine uygun şiirler yazarak başladığı sanat hayatını 1918 sonlarından itibaren mizah şairi, mizah yazarı ve yayıncı olarak ölünceye kadar devam ettirmiştir. 55 yıl süren bu uzun sanat ve yayıncılık hayatını çok velûd bir yazar olarak geçirmiş; Türk sanat, edebiyat ve kültürüne toplam 42 kitap, 200den fazla şiirin yanı sıra değişik tür ve şekillerde olmak

Tarih ve özellikle "kültür tarihi" araştırmalarında edebiyat eserlerinin tanıklığına da başvurulmaktadır. Her ne kadar tarih bilimciler ikinci, hatta üçüncü sınıf bir "belge" olarak görseler de, sonuçta edebi eserlerin tarih açısından önem taşıdığını da kabul etmektedirler. Özellikle roman, "belge" değeri taşıması açısından önemli bir bilgi kaynağıdır. Hele söz konusu roman, "gerçekçilik" ilkesine yaslanmışsa, onun "belge" değeri daha da önem kazanmaktadır. Türk edebiyatı tarihinde, sanatsal-estetik düzey