"Yıllar sonra düştüğüm yerden kalkıp sendeleyerek bedenime girmeye çalışıyordu sanki ruhum. Beynimin uğultusu etrafımda toplanan kalabalığın sesini bastırıyordu. Bu öyle şiddetli bir ağrı ki, başım ortadan iki yana ayrılacak gibiydi. Burası tam da mahşer yeriydi, hayatıma kast edenlerin hepsi A'raf'da. Ashab-ı A'raf'da, sıratın en başında. Herkes birbirine yol veriyordu sıratıma yürümemek için. Gözler, gözlerimde suretini bulunca azat edilmek istercesine bakıyorlardı başlarını öne eğerek. Bu korkunun nezake

Altan için o gün odasında başucunda beklemek, kaderin son ilmeği olmalıydı. Anlındaki iki satırın ne kadar noktaları virgülleri varsa gözyaşıyla koyuyordu. İsminin yazılmış olduğu çekmecenin kenarından sarkan kâğıdı fark edip alakasız şekilde uzanırken, ilk kelimesi ilişiyordu gözüne. Hayatın acımasızlığı işlenmişti satırlara. Nur'un, Altan her bahçeyi düzenlediğinde söylediği sözler dökülmüştü satırlara. "Ortancalarımıza iyi bak! Ellerim satırlara dolaşıyor yazarken, Kelimeler kesiyor nefesimi, Gözyaşl

Farklı iklimlerin mevsimidir şiir. Anlamlar sahibine özgüdür. Kimine göre fırtınalar koparken kelimelerin metaforlarında, kimine göre dizeler sütlimandır. Şair yazdıktan sonra ondan çıkmıştır artık. "Benim duygularım" diyemez, dememeli de. Çünkü şiirdeki his evrenseldir. Kim ne anladıysa şiir onundur. Şiir, hayata teleskopla bakmak gibidir bir nevi. Sayfalarca yazıp anlatamayacağımız beyanları birkaç dizeyle özgürlüğe kavuşturmaktır...

Aşkın tek bir rengi vardır. O da sadece kahverengi gözlerin gibi...