“Kimsenin hikâyesine gülmeyin, sizinkisi daha bitmedi. Ne yaşayacağınızı bilemezsiniz…” “Şimdi hüzünlerin en koyusunu giyindim ve ümitler senin yanında tazeydi. Ah, Ahmet! Beni yarım bıraktın. Bu yarım kalmışlık kaderime öyle yansıdı ki her yarım beni buldu. Senden sonra hiçbir yarım tama ermedi. Pansuman edilmeyi unutulmuş bir yara gibiyim sensiz. Kaldım bir başıma, düştüm büyük bir kavganın ortasına. Geleceğe dair tüm ümitlerimi yitirdim. Sonumuz ne olur bilmem. Sensizken bir numara büyük çekiyor

Olmadı... Olamadı... Dinlediğim o nefes de sustu. Onun gidişiyle bendeki tüm sesler de sustu... Hayallerim sustu... Sevinçlerim, kahkahalarım sustu... Kadınlığım sustu... Akif'ten sonra bende kalan tek şey analığımdı. Üzerini bal mumuyla sıkıca mühürleyip kapadığım ve en tenha köşelere sakladığım kadınlığımın yerinde şimdi dimdik duran bir analık vardı. Ben artık ölümden korkmuyorum, ölümlerden korkuyorum. Birincisinde sadece ben varım. Ama ikincisinde tüm sevdiklerim var... Tıpkı şairin dediği gibi, i

"Hani, bizi sadece ölüm ayırırdı? Söylesene, hangimiz öldük?" "Aklımdan çıkmıyorsun, aklım çıkıyor sen çıkmıyorsun. Olmuyor işte... Bugün yine seni özlerken yakaladım kendimi. Demek ki içimde hâlâ sana rastlayan duraklar var. Takvimler değişti, hasret yine aynı... Oysa ikimiz de aynı şeyi düşünüyoruz; ben seni, sen kendini! Bazı günler hiç aklıma gelmiyorsun. İşte o günler iyiyim. Ama bugün o günlerden biri değil. Anlaşılan yarın yine devam edeceğim gözlerinden... Dudağımın kenarında kabuk bağlamayan ya

"Geç kalma iki gözüm. Burada her yer hazan, her yer hüzün..." Anadolu'nun küçük, şirin bir ilçesi... Ve bu ilçede kaderleri kesişen dört insan... Hayatın zorluklarına karşı birbirine tutunmaya çalışan bu insanlar aşklarıyla, hüzünleriyle, yanlışlarıyla, günahlarıyla, özlemleriyle yüzleşiyorlar... Tüm bu dünya keşmekeşi içerisinde doğruyu bulma, güzele ulaşma, iyiliklerle donanma yolunda karşılarına çıkan her türlü zorluğu aşma adına İlknur'un teslimiyeti, Uğur'un metaneti, Yasemin'in isyanları, Ahmet'in

Belki de her okuduğunuz romanda kahraman siz olursunuz. Ama en çok kendi hikâyenizde yorulursunuz. Çünkü gecenin örtemediği bir yer varsa, o da sadece içinizdir. Bazen mesafeler kısadır ama kavuşmak da imkânsızdır İmkânsız aşkların, Eylül gibi içimizden döküldüğü anlarda yine bir sığınak ararız. Acaba her sığınak güvenli midir? Bazı yürekler iki kişilik hayaller kurup, tek başına yaşamak zorunda kalır. İşte o zaman kalp, kimselerin duymadığı çığlıkları haykırır. Bunun adı Aşk ve yalnızlıktır. Aslında aşk

Gerçek Hayattan Alınma Dramatik Bir Yaşam Hikâyesi Kitapta yıllardır cemaatin içinde bulunan, çeşitli görevler üstlenen, çok kirli işlere tanık olan ve bazen de o kirli işleri bizzat kendileri yapan evli bir çiftin hayatı konu ediliyor. İkisi de doktor olan bu çiftin hayatları cemaat tarafından alt üst ediliyor. Kadın, cemaatten hiç ayrılmayı düşünmezken, adam ise tüm tehditlerine rağmen cemaatten ayrılıyor. Bir evde iki farklı fikir ve yaşam tarzı yaşayan bu çift, 15 Temmuz gecesi de farklı saflarda yer

Olmadı... Olamadı... Dinlediğim o nefeste sustu. Onun gidişiyle bendeki tüm seslerde sustu... Hayallerim sustu... Sevinçlerim, kahkahalarım sustu... Kadınlığım sustu... Akif'ten sonra bende kalan tek şey analığımdı. Üzerini balmumuyla sıkıca mühürleyip, kapadığım ve en tenha köşelere sakladığım kadınlığımın yerinde şimdi dimdik duran bir analık vardı. Ben artık ölümden korkmuyorum, ölümlerden korkuyorum. Birincisinde sadece ben varım. Ama ikincisinde tüm sevdiklerim var... Tıpkı şairin dediği gibi, içim hep

Toparlayamıyordu kendini. O gün yine Haluku gördü rüyasında. Kahvaltıyı hazırlarken hala gördüğü rüyanın etkisindeydi. Kendi kendine; Aklımdan çıkmıyorsun, aklım çıkıyor, sen çıkmıyorsun. Olmuyor işte... Bugün yine seni özlerken yakaladım kendimi. Demek ki içimde hala sana rastlayan duraklar var. Takvimler değişti, hasret yine aynı... Oysa ikimizde aynı şeyi düşünüyoruz, ben seni, sen kendini! Bazı günler hiç aklıma gelmiyorsun. İşte o günler iyiyim. Ama bugün o günlerden biri değil. Anlaşılan yarın