Bekleyeni kıstırır bela. Birilerini yerleştirmek gerek boşluklara. O birileri ki hep beklediğine benzer. Herkes dönen makaranın peşinde şevkle seğirtirken, bekleyenler bilir ki yollar tastamam ölüdür. Kelimeler krallığında inşa edilen bir mabede giriyoruz. Bir bekleme ustasının “Beklenen kimdi/neydi?” sorusuna aradığı cevap, zamanla harabeye dönen mabedin tozu toprağı arasında asıl muhatabını buluyor. Ve beklemenin sırrına eriyor. Cennetin Sesi, bekleyişini ferdî bir çığlığa hapsetmek yerine onu toplu

Zeynep Hicret, Kırmızının Çağrısı, Çolak Hattat öykü kitaplarından sonra Aforizmalarıyla aramızda. Bir kahramana ihtiyaç duymadan hem kendi hem de bizim gerçeğimizi, hâllerimizi ve hayatımıza ait enstantaneleri bizden biri olarak dile getirmekte. Bunlara kısaca hayat notları da denilebilir. Bu notlarda bir şairin hassasiyeti, bir anlatıcının gözlem gücü, bir yazarın ruh inceliği ve hepsi bir yana, bir insanın insanlığa dair beklentisi var. Bu nedenle, Gözün Aydın, Dünya Yalan yazarın edebi kaygılarından çok

Bu yol kalemin, kağıdın hürmetiyle kazanılan yoldur. Hattat kalemin ateşi ve kağıdın sükûnetiyle ruhunun çalkantısını dengelemeye çalışır. O, dünyayı noktadan çizgiye, çizgilerden harflere doğru okur. Onun tek gördüğü, tek kavradığı harflerdir. Kalbi yanınca bir "Ah" çeker. Dünyadaki yerine bakıp "Hiç" der. Kalemi yeterli ölçüde salıverip yürüterek, nefes gibi akışını sağlayarak, şerri ve şerre alet olacak yazıları yazmayarak, kalemin hakkını ödemiş olur.