Nudem Hezex, di ve berhema xwe de jerhişeke tev dide. Xwe berdide şikeften hişe civake u bi vegotineke lirik, rewan u zimaneki etra qelew u tiji ji me re çiroka axa welate av u agari dibeje... - Ömer Dilsoz Nudem Hezax, di ve romane de li kendalen, li zozanan, li deriyan, li kaniya heft miradan derbas dibe. Dema siya şevşevoken di zinaran de li şewqa sterkan ve aliqandi dibine u dema denge kur ye giyani u kevnere li deriyeki bi xwe vekiri de xwe li dil diqelibine, deng, hest, giyan nav li xwe diguherine. -

Jana kulîlkên betonê ta digirtin, diketin xewê, xewn li erdê diketin, qaqilên wan zîv digirtin. Tu şivanê kerîyek pelstêrk bûyî, her yek dibû şevşevokek li ber serê dengên min, ez digerandim. Şêvîna kîjan havînê bû min ji bîr dikir, dûvên marên reş li rûyê min diketin, revrevikan li ser kefa sulavê bi çola serê min digirtin û dixirikandin, kes nizane bi kû de dibirim... -Hê jî kes nizanê ez bi kû de dimirim