"Foça'da deniz kokusu, güneş kokusuna karışıyordu. Güneşin kokusu deyip geçmemek lazım. Onun ışınlarının değdiği her şeyin, çiçeklerin, otların, ağaçların tümünün kokusuna; güneşin kokusu diyemez miyiz? Sıcaktı hava. Denize giren insanların çığlıkları, tüm Foça'yı kaplamıştı sanki. Eleni'nin Foça'da ilk günü bugün. Anneannesi Eleni; bu kokulara âşıktı. Yıllarca özlediği kokulardı bunlar. Foça'yı torunu Eleni'ye anlatırdı. Yaşlı Eleni Foça'yı o denli dinledi ki anneannesinden; daha önceleri gelmiş gibi bir

gördüğü rüya tüm duygularını yansıtan bir film gibiydi... ?O... yeşil tepeye bir varabilse; o da güzel ağaçlar, rengarenk çiçekler ortasında oturan, neşe içinde şarkılar söyleyen o mutlu insanlardan olabilecekti. Yalnız koşması gerekiyordu artık. Tepeye çok yaklaşmıştı ki, deprem hızlandı... Yol yarıldı... Bir derin yarık daha açıldı tam önünde... Atlaması gerekiyordu. Yanındaki birçok insanın bu derin yarığa düşüp kaybolduğunu gördü. Düşmek, kaybolmak istemiyordu. Bu yarıktan da atlaması gerekiyordu