Çaresizlik içinde kalabiliyor bazen insan. Ne yapacağını bilmez bir tavırla yanlış kapıları çalıp, hatalar yapabiliyor. Yaptığı hatalar, düştüğü tuzaklar, bir de enkaz altında kalınca kırdığı kalpler, yarasına tuz basan adiler her geçen gün çoğalıyor. Sen hayat ile mücadele ederken sonra bir bakıyorsun uçurumun kenarında asılı kalmışsın. Sesin kısılmış bağırmaktan, duymuyorlar seni. Ellerinle tutunuyorsun bir kaya parçasına sonra biri geçiyor, duymuyor sesini, bir ihtimal ellerini sallıyorsun belki görü

Bir türlü dikemediğim bir yaması var bu aşkın. Elim iğneye varmıyor usta, batıp duruyor gönlüme yokluğu. Hançer vur yaralarıma; bu saatten sonra yaşasam ne fayda. Gömsünler beni şuracıkta bir yere, inan gıkım dahi çıkmaz. Zaten insan öldü mü bir kere gömülmesi gerekmez mi bir yerlere ? Rahat bırakın artık; beden diye tabir edilen beni... Umut demek tanımsız, unut demek ne çare. Ne yaptıysam her şey onu hatırlatıyor usta! Bu saatten sonra yaşamak haram tövbe etsem de geçmeyecek yaram...