Bir evden anne gidince peşinde sürükler dünyayı. Koku gider, tat gider, duyu gider. Her şey gider.Şeffaf bir zırhı vardır; şefkat, merhamet ve sevgi dolu. Seni koruyan o zırh da gider.En önemlisi anne duası gider. Bırakın her şeyiniz giderse gitsin. Anne duası kalsın bir tek. O her şeye yeter.* * * * *Sessizlik tüm kavgaların, gürültülerin, kalabalıkların annesi... Doğurur kendi bedeninden en yırtıcı çığlıkları. Kaybolur sonra... Arındırmak için yeniden her şeyi, kendine gebe kalır.Anne gidince dallarımdan

Dünyalı biriyim sadece. Ne kendimi bilmişim, ne de kendimden geçmişim. Yolcuyum. Yolum, uğrak yeri olmayan herhangi bir yer değil, akışında giden hayatın içinde, sessiz gölgeliklerin durgun sularında boğulmak üzere konaklamak zorunda kaldıktan sonra devam ettiğim yer. Ne çok acılar var, ne çok sevda artığı birçok cümle... Ne çok sen var dünyada, ne çok ben... Şimdi elimde bir asa, nereye gittiğini bilmeyen bir yolcuyum, umman olan yalnızlığımın tam da ortasında; çaresiz, bedevi ve hayattan kalan birkaç parç

Yıkıldı kalbimi ısıtan karşımdan, Ben orada değildim... Gözümden kaçmış sevda, Ben ise çocuk parkında koro kurmuş haykırıyordum gökyüzüne. Gökyüzü ?Âşıklar öldü!" der gibi bakan bir adamdı içimde... Yarısı yırtık, soluk bir vesikalık fotoğrafını karakola teslim ettim. ?Kayboldu, ama aramanıza gerek yok!" diye de ekledim. Artık ağır ağır yürüyorum yıkık caddelerin üzerinden. Ellerimi sorguya aldı ölü dostlarım. ?Neden?" diye fısıldıyorlardı sessizce. Haklıydılar, nazik bir gaddardım bundan böyle... Yıkı