Esirgeyen, bağışlayan,Buyurunca olduran,Zerreden evrenlere dekBoşlukları dolduran,Meramını elçilerleİnsanlara bildiren,Var edici Yaradan'ınDoksan dokuz adıylaÖzden özgü Muhammed'inSaygı, sevgi yâdıylaGörklü Tanrı'm yarlıgasınBirleşen gönülleri;Can dostlara candan selam,Türkçemizin tadıyla! Han'ım heyyy!.

Alpakut, aslan YiğidimDağlara yaslan Yiğidim,Özgelere sözüm olmazSana bu destan Yiğidim!..Çağ dediğin sende gizli,Araştır öz benliğini,Oku, öğren can Yiğidim! Heyyy !.. 

Var'dan hiçlik çoğaltanlar, çözmediler bilmeceyi;Güneşle birlik batanlar,  zulmet sandılar geceyi;Fikir zikirden habersiz,  her cümle Bâbil Kulesi,Kelimenin sorgusunda  bıraktık da,  ilk heceyi...

İngilizlerin, Selman-ı Pak'taki yenilgisi üzerine, İngiltere ve Amerika'da yüzün üzerinde kitap yazılmasına rağmen, ülkemizde, Osmanlının Selman-ı Pak Zaferini, ilk defa başlı başına bir kitap konusu olarak Yusuf Bilge'nin kaleminden okumaktayız. Üstelik klasik kuru bir tarih anlatımıyla değil canlı ve sürükleyici değişik ve çarpıcı bir çözümleme yöntemiyle. Böyle bir zaferin, Türk - İslam Medeniyeti zihniyet formatı bazında, neyi ifade ettiğiyle günümüze ve yarınlara yönelik ne gibi mesajlar taşıdığının o

Ne kadar çok yazarçizersek aşk erdemini, Düşünmeye alışacak bir nicemiz imge boyut, Sarmal genlerimizde rüya gezgini, Sesten hızlı fikirlerle... Dilimize borcunu ödeyecek tükenmez kalemler, En turkuvaz mavimizde çiçeğe duracak asuman, Özden öğüt, Salkım söğüt, İnci mercan şiirlerle.

Gölgeler kısaldı, bahar terledi, Bir düş gezginin kış uykusunda; Gözler simge boyut melal derledi, İçten niyazların güz duygusunda... Bendine kıvrıldı ufuk çizgisi, Şiire sığındı günün ezgisi, Kurşuna dönüştü Şair sezgisi, Bir kırık kalemin söz kaygısında...

Destanlaşan gecede, Belki tek söz söylerim, Perişan bin hecede O, gerçek bir söz olur; Ruhlarda, çok yücede Öz imgesini bulur Ve nefes almak için Göğüsler onu solur; Ondan deprenişlerle Can taşar yüreklerden Ki, öylesi nurlu söz, Beridir cümle kirden...

Düşünen başların çilesi bitmez, Dağlar doruğunda duman bulunur; Her derdin çaresi kendi özünden, Arasan, aktarsan derman bulunur!.. Ezel sırlarının örgüsü bizde, Yorumu, yöntemi, görgüsü bizde, Buna rağmen gönül bir kırık ayna, İnsan olgusunda hüsran bulunur...

Anlatmak mümkün olsa, gönlümdeki hevesi, Dilimden kıskanırdım ukde nefes o sesi. Sırrımı çözmek için dünya üstüme dönse, Ay güneşe yamansa güneşle birlik sönse, Zifiri karanlığa mahkûm olsam da yine, İhanet düşünmezdim emanet sahibine... Gölgeler oyununda boş kimliğe dolsam da, Tefekkür deryasına demli dilek dalsam da, Beynimin imbiğinde damıttığım ilhamlar, Çoğu zaman içimde kayıp obruğa damlar. Zahirin batın yüzü bir harften sezdiklerim; O manzaraya perde, şu yazıp çizdiklerim.

Gök-kuşağı, ele geçmez, kaçkındır; Güzelliği, meşrebiyle aşkındır! Sayısız renk bölük-pörçük anılmaz; Esin, kaynağından taşra sayılmaz Ve kalbine doğan ilkler, yanılmaz! İkinci el duygularda, Övgülerde, kaygılarda solma sen! Eğer anlam sözden taştıysa gerçek, Eyy garip kestane, gurbetten el çek! Ne zümrüt prizma, ne yakut mercek, Aşkı bilgesinden ödünç alma sen! Yaşa, yaşat, söyleminde kalma sen!