Söylemek istediğin öyle çok şey oluyor ki bazen; henüz açığa vurmadığın sözlerini sakladığın, yüreğinin bir tek senin tarafından bilinen o haznesinde, söz konusu sözlerin yarattığı "Önce ben!" "Önce ben!" izdihamından hiçbiri fırsat bulabilip de, dilinden yahut kaleminden dökülemiyor. Çoğunluğu, o haznede, olduğu yerde ezilip telef oluyor. İçinin yanması şeklinde tezahür ediyor bu; ateşi söndürebilme adına içme isteği doğuruyor sende. Bazıları, biraz ilerleyebildikten sonra düşüyor, yitip gidiyor. Huzursuz