Seni, dünyanın o gücenik ve yılgın köşesinde seyrettim. Gülümsüyordun. Gözlerin, tembihlenmiş iki uslu çocuk gibi hep uzak durdu yüzümün salıncaklarından. Gülümsüyordun. Dökülmüş bir su, goncası yitik bir çiçek oluyordum. Gülümsüyordun. Kalbi kanatlarından başlayarak kırılan bir kuş oluyordum. Yıllar ve yollar Buzlar ve harlar... Belki trilyon an geçecek kalbimden. Ama sen geçmeyeceksin. Ömür billah geçmeyeceksin...