Güçlü insanlar, mutlu gözükürler. Mutsuz olsalar bile. Güçlü insanlar, gülümser. Canları yansa bile. Güçlü insanlar, umursamaz. Umursamaları gerekse bile. Güçlü insanlar, affeder. Affetmek istemeseler bile. Güçlü insanlar, pes etmezler. Yorgun olsalar bile. Ve güçlü insanlar, kırılmamış gibi yaparlar... Paramparça olsalar bile.

Yokluğunda Hikmetlerle tanıştım. Ahmetlerle, Alilerle, Serkanlarla ve Kahramanlarla tanıştım. Her biri tuhaf ve güzel adamlardı doğrusu. Her biri benim gibi büyük sevmişti. Her biri, benim gibi dertli ve hüzünlüydü. Ondan, kendime yakın hissediyordum hepsini. Hikmet: ?Elif'i çok sevdim." dedi. Ahmet: ?İkimizi, sabah uykumu ve soğuk kahvemi çok sevdim." dedi. Ali: ?Tesirsiz parçaları," dedi, ?beni tesirsiz bırakan kadını çok sevdim." dedi. Serkan: ?Kapalı gişe yalnızlığımı ve canımı çok sevdim." dedi. Kahram