15 Şubat 1992 Kar sevincinin orta yerinden yokuş aşağı kayan iki çocuk; Sevgi ve Barış. Fındık kadar bir ümide tutunup el ele tutuşan iki sevgili; Emek ve Emin. Birini sevmekle birini kaybetmenin arasında iki arkadaş; Mert ve Nida. Aynı evde doğan birbiriyle alakası olmayan iki kardeş; Eda ve Seda. Aynı yollardan geçen farklı insanlardılar... O gün aynı anda ‘kar tutulması'nın gölgesinde kaldılar. --- "Umut hiç yok yani," dedi. Alaycı bir gülümseme yerleştirmek istedim yüzüme ama yapmadım. "Bilakis umut hep

Keşke hiç büyümeseydik Tevfik. O kartpostallar oyun olarak kalsaydı, Sırlar şifrelenmeye ihtiyaç duymasaydı, Anneannemin bize oynattığı oyun hiç bitmeseydi... Haklıymışsın, büyümek zor işmiş Tevfik, Masum kalarak büyüyebilmekse imkânsız. Keşke yine sokaklarda koşsak, erik ağacına çıksak, Çamurlara basarken aynı şen kahkahaları atsak. Ah be Tevfik, keşke hiç büyümeseydik... "Gökyüzünün en parlak yıldızıydı kardeşim..."

"Konuştular, sustum. Çünkü çok anlamlı bir şey diyecektim." Annem atmasaydı, babam tutmasaydı, amcam bir kere olsun altılıyı tuttursaydı. Barbie ve Ken'in bebek olmadığını herkes anlamış olsaydı, sırtımızı o koca çınar ağacına hiç dayamasaydık. Zeus'la Europa'nın o mitolojik hikâyesi söze dökülmeseydi, Superman mavi taytının üstüne o kırmızı donu giymeseydi, kadın olarak evrildikçe sarkmasaydık, belki de her şey çok farklı olabilirdi. Ama olmadı... Neyran Günüçer, mizahi ve akıcı kalemiyle, istedikleri iç