'Bazen hece hece damlar avuçlarınıza anılarınız. Soluk hır akşam, mavi gökyüzü, ılık bir rüzgâr eşlik eder çaresizliğinize, Ne yapacağınızı bilemez bakarsınız öyle boş boş saate, tavana, pencereden dışarıya, yıldızlara ve kaybolup giden karanlığa. Sonra kâğıt ve kalemi alırsınız elinize, başlarsınız yazmaya özlemlerinizi. Yazarsınız fakat eksik kalır hep bir şey. Ne siz anlatabilirsiniz ne de başkaları sizi anlayabilir. Kendi yalnızlığınızda eriyip gidersiniz de kimsenin haberi olmaz. Belki yıllar geçer