Mavi kuşaklı defterlere kusuyorum çiçekli ağrılarımı. Kitaplarımın arasında saklıyorum yara kabuklarımı. Ellerimde kağıt kesikleri... Nereden buldum ben bu yüzüme hiç oturmayan gülümsemeyi? Ne zaman sevilmek istesem hiçleşiyorum. Koskoca bir hiç kimseyim ben. Öyle yokum ki kendimi bile kendime koyamıyorım. Hayatım boyunca sevilmeden yaşadım. Hep eksiktim. Tam nasıl olunur bilmiyorum. Herkesin bir yarısı var mı sahi? Yaşayanların beni sevmediği belli... Ölü adamlar beni sevecek mi?

"Tanrım! Benimle konuştuğun gibi konuş onlarla lütfen! Cehennemde bir tek ben yanacakmışım gibi, kendine tapanlar var." "Neden yaralıyorsun kalbimdeki bilinçaltı sevişen hatıralarımı? Rahat bırak rahmimde sana büyütüp içime doğurduğum gri çocukları." "Kâğıttan jiletler hazırladım yanı başımdaki kutsal defterin köşesinden. Belki bileklerimi kutsarım, kırmızı içtiğim beyaz hiçliğime bulaşırken." "Saat tanrısızlığımı biçare geçiyorken, yorgun düşüyorum. Sanki yelkovanla sevişmişliğim var." Tanrı'yı bil