İnsan kendine sığamazken bazen, zamanın iğne deliğinden geçirir bir bir hasretleri. Bir kuş kanadına tutunmak gibidir sevdası özlemlerin; sözcükler imkânlı, söylemekler imkânsız sanki... Yaşanmışlıklar yaşanmış da geçmiş midir? Kül müdür şimdi? Suda yanmak mıdır yüreğin devrimi? Çok ayrılıklar yaşadı yüreğim, çok acılar çektim tüm öksüz çocuklar gibi, fakat senin ayrılığın kadar hiçbiri hançerini sokamamıştı yüreğime... Ayrılığının bu denli inada bineceğini önceden hissetseydim şayet, seni sıkıca yüreğim

Ne başlangıcı ne de sonu olan bir nokta bıraktın ömrüme. Hiç yolum yok ki, ne düz ne de yan dallarını çizmeye... Sende uçurtması ipsiz bir çocuk, bende gök kuşağı renksiz bir çocuk kaldı. Ne toprağım ne de su... Bir sessiz gözyaşıyım sadece...