Karaca Memet Kanli Dere'deki sögüt agacinin gölgesinde otururken omzuna bir el dokundu. Bir anda irkildi. Ayak sesi de duymamisti. Yavasça, sadece basini çevirdi, omzuna bakti. Zayif omzunda tombul ve bembeyaz bir el vardi. Gözünün ucuyla elin bilek kismindaki burma bilezikleri süzdü. Bilezikler gözlerini kamastirdi. Basini kaldirarak bu elin sahibine bakti. Yutkunarak kisik bir sesle: ''Hacer‘' dedi. Memet Aga ayaga kalkti. Hacer Hanim'dan bir adim geriye dogru atti. Simdi tam karsisindaydi. Gözlerine bakt

Susar bir gün kalemim yalnızca yazım kalır Bahar geçer ömrümden buz gibi güzüm kalır Çerçeveyle duvara asılınca cemalim Yürüdüğüm yollarda bastığım izim kalır...