Hiç kimse gerçeğin üstünü örtemez. Yazar, söyledi ve ruhunu kurtardı. Fikret ise söyleyebildiği kadar mutlu, söyleyemediği kadar mutsuz... Peki ya diğerleri? Sonunu bilme isteği, insanoğlunun en büyük merakı olarak kalmaya devam edecek. Rivayet ederler ki, ölünün gözlerinde en son, katilinin izi kalırmış. Aslı Muallâ'nın mavi gözlerinde böyle bir iz sürmek bugün için mümkün değil. Mümkün olduğunda, belki de yüzlerce fail hepimizi şaşırtacak.

?Ben hiç kimseye ümit vermedim. Bende olmayan bir şeyi başkasına nasıl verebilirim?" Uyku ve uyanıklık hali bana oldum olası garip gelmiştir. Kâbus ve rüya. Hangisi hayallerimize daha yakın? Kimse uyanık halde kabus görmeyi istemez. Olacaksa şayet, uykuyu tercih eder. Ama hayat o kadar adil değil. Kimine gün boyu kâbus gördürür, kimine gece dahi kıyamaz. Konuya diğer pencereden bakanlar için işin rengi çok farklı. Dünya başlı başına bir rüya zaten. Kısacık bir uyku hali. Ruh teslim olduğunda bitecek. Kabus

"...Nasıl bir cendere içinde olduğumu sana anlatamam. Bu anlattıklarım sana kâfi gelmesin. Bu faslı kısa tutmamdaki sebep, anlatacaklarımla iktifa etmeyip hep daha fazlasını istememdeki o doyumsuz iştiyaktır. Oysaki gönlümden süzülüp kalemimin ucuna gelinceye değin sağa sola yalpalamadan dosdoğru bir istikamet tayin eden her kelimenin, kendisi kadar dirayetli nice manası olduğunu bilmeni isterim. Ben ki bu satırlara uzun yıllar hükmetmiş bir söz üstadı... Ben ki, hedefine varmak için sabırsızca ileri atılan