Kaybetmenin tadına bir defa olsun bakmak gerekiyordu. Ancak kaybettikçe kazanmaya başlıyordu insan. Senden istediğini koparana kadar mücadelesi bitmiyordu yaşamın ve sadece, senden istediklerini koparmış insanlarla yol devam ediyordu. Diğerleri güven yoksunu birer budalaydı. Güven, istediğini verdiğin kişilerle var oluyordu. Değiştiklerinde anlıyordun unutmaktan başka seçenek bırakmadıklarını. Onlarsız hayatın nasıl da akıcı olduğunu yeniden keşfetmenin hazzı ile salıveriyordun kendini dinginliğe. Dikine ça

Kalbiniz, gerçekten kalbi olana denk gelsin. Herkes bir kalbinin olduğunu iddia etse de, düşünmeden kalp kıran o kadar çok insan var ki... Hayat yolunda yolunuz, yaralarınızı sevenlerle birleşsin. Sizi, siz olduğunuz için seven insanları sevin. Değiştirme çabasına girmeyen insanlar için çaba gösterin. Her defasında kendisini haklı görenlere karşı asla haklı çıkamazsınız. Ya sizi geçmişinizden vururlar ya da geçmeyen yaralarınızdan... Kalplerindeki sinsilik gülüşlerinden akar. Siz gülüşünde çiçekler açanlara

İnsan en dibe düştüğünde bile ne zaman çıkacağını düşünür çünkü umut etmek en güzel teslimiyettir. Toparlanmamız hatta her şeye yeniden başlamamız gerektiğini biliriz. Tam da bu noktada geçmiş anıların yansıması ile iyi olacak yarınları düşlemeye başlarız. Bazen ufak bir cesaret kırıntısı her şeyi düzeltmeye yeter. En zor anda bile bir çıkış yolu vardır her zaman. Kendini bırakma karanlığa, gitme kendinden; sen kendinden gidersen kimse uğramaz kalbine. Gülümsesin yarınların. Bu beşinci mevsimi en çok sen ha

Kaktüsler de Çiçek Açar İnan bana hayat sana kaktüsün dikenlerini değil, rengârek açan çiçeklerini gösterir. Bazı insanlar, benim bu dünyada en büyük kırgınlıklarım olsa da kırıldığım yerden değiştim, güçlendim! Anlamını yitiren o yolda hiçbir şey hissetmeden yürüdüm bir süre. Ama öğrendim; insan, yürüdüğü yollara çiçekler ekerek ilerlemeli. Yarı yolda kalırsa eğer, geri döndüğünde o yollar çiçeklerle süslenmiş olmalı. Kaktüsler bile çiçek açabiliyorken bazı insanların kalbi çoktan kurumuş. Her şey üstün

İnan bana hayat sana kaktüsün dikenlerini değil, rengârek açan çiçeklerini gösterir. Bazı insanlar, benim bu dünyada en büyük kırgınlıklarım olsa da kırıldığım yerden değiştim, güçlendim! Anlamını yitiren o yolda hiçbir şey hissetmeden yürüdüm bir süre. Ama öğrendim; insan, yürüdüğü yollara çiçekler ekerek ilerlemeli. Yarı yolda kalırsa eğer, geri döndüğünde o yollar çiçeklerle süslenmiş olmalı. Kaktüsler bile çiçek açabiliyorken bazı insanların kalbi çoktan kurumuş. "Her şey üstüne gelip seni

Artık bu mevsimin başka bir bahara ihtiyacı var... Sarılmasını beklediğimiz tüm yaralara tuz basıldı. Aşk ekip ayrılık topladık gökyüzünden. Çok sevdikçe vazgeçilmez olduğunu hissettirdik... Önce vazgeçildik sonra da vazgeçtik. Bundandır ki Yalnız Anlaşıldık ama kimseye yanlış yapmadık. İçimizdeki yalnızlığa rağmen umudumuz kaybolmadı. Ne kadar üzülsek de güzel sevmekten hiç vazgeçmedik. Tüm yalnızlara, yalnızlığıyla gurur duyanlara, gerçekten sevenlere ve başkasının acısını küçümsemeyenlere gelsin...

Gittiğinizde ardınızdan gelen birisi yoksa, siz zaten çoktan terk edilmişsinizdir... Seninle denizin karşısına oturup sohbet edilemez artık, sen denizleri de kurutursun. Ben küller arasında güller yetiştirmeye çalışmışım aslında. İşte öyle inanmışım sevildiğime. Sen yüreğimin merkezine oturmuş en büyük hayal kırıklığımsın. Kim bana uzaksa ona yakın oldum, ondandır kendime olan bu uzaklığım. Olmadı bu vedalar, sen benim dualarıma da yakışmazsın artık. Biraz yalnızlık iyileştirecek beni. Ama dönme geri yaral

 Saatlerce bİr boşluğa bakıp, küllüğündekİ sİgarayı unutunca anlıyorsun unutulduğunu."   Selam Sevgili Küllük,  Bugün hiç sevilmeyeceğimi düşünecek kadar çok kırıldım.  Hayallerimin canı yandı. Bu sabah yabancı uyandım kendime.  İşte tam da bu sabah değiştim.  Mavi olan ne varsa siyaha boyadım. Mutluluğa koşarken, hüzne takıldı ayaklarım yine.  Ama anladım, insan yara aldıkça iyileşiyor,  bir savaşın ortasında ölerek galip geliyorsun.  İnsanlar buna tecrübe diyorlarmış, bugün öğrendim.  Yalnızlığı sevecek

Ağır ağır topladım valizimi. Yanaklarımdan süzülen yaşları elimin tersiyle silip boğazımda düğümlenen jilet gibi hıçkırığı yutmaya çalıştım.  Kendimi habersizce yeni bir başlangıcın sonuna hazırlıyordum. Ufak bir sıyrıktan kaçıp, yara bere içinde bırakıyordum içimdeki umutları.   Valizime doldurduğum gözyaşlarımı da alıp geri dönüyordum  yeni bir başlangıcın kötü sonuyla. Sevgilim, biz mümkün olandan kaçarken imkânsıza tutulduk.  Biz birbirimize ne kadar yaklaşsak o kadar uzaklaştık mutluluktan. Kollarımı i

Siyah papatyalar toplayıp saraylar yapıyorum kendime artık yalnızlığın kraliçesiyim ben. Kalbimin kırıkları batıyor yine gülüşlerime