Bugün yağmurdu gözlerim SANA; Bugün kış oldum mevsimlerden... Son kalan yapraktım düştüm dalımdan; Sana açan güldüm gazel oldum BEN... Meltem rüzgârlarıydım oysa ?sadece" SANA esen; Hep bahardım BEN mevsimlerden... Papatyalar kadar canlı; Sadece sana heyecanlıydım... Koklamaya kıyamadığın tomurcuktum GÜL dalımda; Bugün gözlerim yağmur; Mevsimlerden KIŞIM... Güldüm gazel OLDUM; Son yapraktım kalan! Düştüm bugün DALIMDAN... Özgül Yaşar

Şükran Hanım hadi gir şu kapıdan, şaka yaptım de... O şen kahkahalarından at yine... Yine her şey düzelir, yeter ki ölüm olmasın de... Sicim gibi yağmur geldi, o ılık havanın ardından. Eşlik mi ediyor, Ahmet Bey'in yüreğine çöken derin hüznüne... Mavi gülleri vardı, odasındaki küçük masanın üzerindeki vazoda... Mavi güller yaz kış açardı... Ahmet Bey, vazosunda sadece mavi güller olsun isterdi. Ara sıra siyah güllerden serpme yapar, fakat siyah güller çok az olduğu için koparmaya kıyamazdı... Mavi güller

Aşk kokar benim şiirlerim; demini yeni alan çay gibi... Bazen burkar insanın yüreğini, yeni ayrılıklar gibi... Bazen çok gerilere götürür, hüzün bırakan yaşanmışlıklar gibi... Bazen tebessüm ettirir, mutlu sonlar getiren kavuşmalar gibi... En çok da giden vefasızları anlatır... Vedasız ayrılıkları... Yağmurla karışan gözyaşlarını... Aşk kokar benim şiirlerim; demini yeni alan çay gibi... TAZE... İlkbaharda gelen toprakla çimenin kokusu gibi... Yeni açılan bir kitabın ilk sayfası gibi... Hüzün, acı, mutluluk

Eğer yaralamıyorsa bir şiirin mısraları artık; Satırları okunurken yaşlar süzülmüyorsa yanağından... Bir şarkı acıtmıyorsa canını eskisi gibi; Aşk bitmiş; giden unutulmuş... Kuş cıvıltıları ile dolan bahçe sessizliğe gömülmüşse eğer; Ahenkle dans eden saçlar beyaza bürünmüş; Yanaklarda çizgiler belirmiş! Aşılması güç taş duvarlar örülmüş; Kim bilir belki de hayat bitmiş... Âşıklar ölmüş... O bitmez sandığın büyük sevdan, viraneye dönmüş... Artık acıtmıyorsa bir şiirin mısraları; Giden gitmiş... Kalana, haya

Anne mutfakta yemekle uğraşırken, Ertuğrul, kuzunun tüylerini seviyordu... Kuzu, Ertuğrul'un kulağına eğilip, ?Çok teşekkür ederim..." dedi. ?Beni eve aldığınız için..." Ertuğrul kulaklarına inanamadı! ?Konuşuyorsun sen!" ?Evet..." dedi kuzu sessizce. Ama annene anlatma olur mu? Eğer anlatırsan dilim tutulur ve hayatım boyunca bir daha konuşamam. Konuştuklarımız aramızda sır olarak kalsın...

?Eyvah kardeşim uyandı! Çabuk elbise dolabına gir, sonra buraya giresi tutar seni görmesin!" ?Hayır, dolaba falan giremem, gönder evden çabucak." ?Göndereceğim ama ya girerse, sürekli birlikte kalıyoruz zanneder." ?Bana bu şekilde anlatsaydın asla öleceğimi bilsem gelmezdim, girmem dolabın içine falan ya gönder evden ya da görsün beni.!" ?Aşkımm nolur, eğer geleceğimi düşünüp azıcık kıymet veriyorsan bana dolaba girmelisin! Lütfen! Bunu benim için yap sadece birkaç dakika sürecek inan bana..." Sessizce

Alışmak DİYORUM Alışmak diyorum; ALIŞMAK... Alışınca mı daha zor bırakır insan? Sevince mi? Alışınca mı giderken dayanamaz? Sevince mi? Alışınca mı daha çok acı çeker insan, severken ayrılınca mı? Peki. Hem seviyor hem alışmışsa? Deli gibi değil de aklı başında seviyorsa! Yine de canı acır mı? Sen yine de soran olursa öldü de benim için; Hasretimle kavruluyor dersen SEN DE unutamazsın... Öldü de ki içindeki umut sönsün tamamen... Çok alıştım varlığına! VE ben bitik bir ölüyüm yokluğunda... Hayalin hayali