Âşık Ömer 17. yüzyılın üç büyük ozanından biri kabul edilir. Kadim bir gelenek öğretisi olarak, öğrendiğini öğretmeyi ilminin zekâtı sayan şairimiz, koşmalarını ilmini yaymanın bir aracı haline getirmiştir. Âşık Ömer'in diğer saz şairlerinden ayrıldığı yahut bir adım öne çıktığı yer, iki geleneğin ortasında bir köprü vazifesi görmesidir. Onun şiiri adeta İki ırmağın suladığı bir ova gibidir. Şiirlerini okuduğumuzda, yeri gelir dîvân şiir geleneğine sıkı sıkıya bağlı bir gazel önümüze çıkar; yeri gelir sade,

Kenan Mermer, parçadan bütüne yolculuk eden bir öykü yazıyor. Zamanların, karakterlerin, olayların öykünün içinde yerli yerine oturması için öykünün tamamlanması gerekiyor. Öykü tamamlanınca her ayrıntının incelikle düşünüldüğü ortaya çıkıyor. Öykülerin gittikçe kısaldığı bir dönemde, uzun ve parçalı kurgular, diyalogların sağladığı sahihlik hissi, haz veren bir okuma serüveni vadediyor. Çok renkli ve çok katmanlı bir öykü dünyasına dahil olmak için, Herhangi Birinin Notları'na dikkat kesilmeli.

19. yüzyıl, siyasal geleneğini değiştirmek zorunda kalan bir devletin, hayat, inanç ve edebiyat görüşlerini de değiştirmek durumunda kaldığı bir dönemdir. Bağlı olduğu köklerin gücünün zayıfladığı, yeni durum karşısında kalem erbabının tavır değiştirdiği bir dönem olan Tanzimat ile birlikte yaşanan değişimin pek çok göstergesi vardır. Bunlar içinde önemli yer işgal eden Abdülhak Hamid Tarhan örneğinden hareketle, Kenan Mermer bu değişim ve dönüşümü masaya yatırıyorç